Jan Paweł II na temat religii niechrześcijańskich.

„Jedną bowiem społeczność stanowią wszystkie narody, jeden mają początek, ponieważ Bóg sprawił, że cały rodzaj ludzki zamieszkuje cały obszar ziemi, jeden także mają cel ostateczny, Boga, którego Opatrzność oraz Świadectwo dobroci i zbawienne zamysły rozciągają się na wszystkich, dopóki wybrani nie zostaną zjednoczeni w Mieście Świętym, które oświeci chwała Boga, gdzie narody chodzić będą w Jego światłości”.

Sobór Watykański II, Deklaracja „Nostra aetate”

Jan Paweł II na temat religii niechrześcijańskich:

„Nostra aetate” to deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich ogłoszona 28 października 1965 roku podczas Soboru Watykańskiego II. Przedstawia stanowisko Kościoła katolickiego wobec innych religii, polegające na uznaniu ich wartości, a także potrzeby szacunku i tolerancji oraz dialogu między chrześcijanami a innymi religiami. Wychodząc od refleksji na temat miejsca człowieka w Bożym planie zbawienia, a następnie od religii niechrześcijańskich (m. in. hinduizm, buddyzm, islam) podejmuje także problem stosunku katolicyzmu do Żydów (którzy są jakby „korzeniem chrześcijaństwa”). Deklaracja uznaje, że różne religie udzielają ludziom „odpowiedzi na głębokie  tajemnice ludzkiej egzystencji, które jak niegdyś, tak i teraz do głębi poruszają ludzkie serca”. Wzywa się wiernych, by dając  świadectwo życia chrześcijańskiego uznawali, chronili i wspierali wszelkie wartości społeczno – kulturalne oraz dobra duchowe i moralne obecne w innych religiach.

We wszystkich pracach soborowych brał udział biskup z Polski, Karol Wojtyła. Zapoczątkowany podczas Soboru proces dialogu między chrześcijanami a innymi religiami był twórczo kontynuowany przez Karola Wojtyłę/Jana Pawła II przez cały okres jego posługi duszpasterskiej i apostolskiej. Ojciec Święty zwracał uwagę, iż: dialog to wyzwanie polegające w istocie na przekształcaniu relacji między ludźmi, między narodami i ludami w życiu religijnym, politycznym, gospodarczym, społecznym i kulturalnym („Ecclesia in Africa”, 1995)

Jan Paweł II był nie tylko przywódcą kościoła ale przede wszystkim sprawnym dyplomatą i politykiem. Zajmował się problemami współczesnego świata. Osią jego nauczania było ludzkie życie i ludzka godność pod każdą szerokością geograficzną – bez względu na wyznanie, pochodzenie, kulturę, rasę czy poziom ekonomiczny. W nauczaniu społecznym często powracał do konieczności pokojowego współistnienia narodów oraz wskazywał na takie kwestie, jak konflikty wojenne, problemy głodu, los emigrantów i uchodźców. Jan Paweł II zainicjował proces szerokiego dialogu międzyreligijnego i międzykulturowego. Spotykał się z Muzułmanami, Ormianami, Koptami, wyznawcami protestantyzmu, prawosławia oraz przedstawicielami wielu kultur z całego świata. Był pierwszym papieżem, który przekroczył prób synagogi. Udał się również z historyczną wizytą do Ziemi Świętej. Modlił się przy Ścianie Płaczu i pozostawił tam kartkę z napisaną intencją pojednania. Papież zapoczątkował proces „oczyszczania pamięci”, czyli dążenia do takiego porozumienia, aby wydarzenia z przeszłości nie obciążały obecnego życia. W swoim nauczaniu Ojciec Święty często podkreślał wartość tradycji i kultury jako tworzywa formującego ludzką wspólnotę. W adhortacji „Ecclesia in Europa” z roku 2003 papież zwracał uwagę, że: „trzeba przypomnieć ducha starożytnej Grecji i Rzymu, wkład ludów celtyckich, germańskich, słowiańskich, ugrofińskich, kultury żydowskiej i świata muzułmańskiego. Tym niemniej trzeba uznać, że historycznie inspiracje te znalazły w tradycji judeo-chrześcijańskiej siłę zdolną do ich harmonizacji, konsolidacji i rozwoju. Jest to fakt, o którym nie można zapominać; przeciwnie, budując «wspólny europejski dom» trzeba uznać, że gmach ten winien się opierać także na wartościach, które objawiły się w pełni w tradycji chrześcijańskiej. Świadomość tego przynosi korzyść wszystkim”.

Wykorzystana literatura:
1. Adhortacja apostolska Ecclesia in Africa, 1995
2. Adhortacja apostolska, Ecclesia in Europa, 2003
3. Religia, Encyklopedia PWN
4. Encyklopedia Katolicka

Opracowanie dr B. Munk