Mój Raj

A zasadziwszy ogród, Pan Bóg  wziął człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden       

                                                                                      (Rdz. 2,8)

W OGRODZIE PANA

     Przez długi czas Raj pojmowano wyłącznie jako raj ziemski. W pismach większości ojców Kościoła do VIII stulecia słowo raj oznaczało „ogród rozkoszy”, gdzie krótko przebywali Adam i Ewa. Przez niemal trzy tysiąclecia żydzi, a następnie chrześcijanie nie poddawali w wątpliwość historycznego charakteru Księgi Rodzaju, w której mowa o cudownym ogrodzie, stworzonym przez Boga. Obraz raju przedstawiony w Księdze Rodzaju został wzbogacony przez wiele innych tekstów m.in.  proroka Izajasza czy Ezechiela.

     W starożytnej hebrajszczyźnie ogród otoczony murem określano słowem par des. Tłumacze Septuaginty przełożyli na greckie paradeisos zarówno słowo par des, jak i gan., hebrajski termin oznaczający ogród. Ogród ten, także zasadzony w szczęśliwej okolicy (eden), miał tchnąć wonią i być pełnym uroków. Mężczyzna i kobieta żyli tam w harmonii z naturą, a wody mieli pod dostatkiem, co stanowiło najwyższym szczęście, o jakim marzyli ludzie, którym nieustannie zagrażała susza. Ich, mająca trwać wiecznie egzystencja, była radosna. 

    Wykazywano także wiele podobieństw pomiędzy świętym ogrodem Biblii a ogrodem w innych cywilizacjach dawnego Wschodu. Sumeryjski mit boga Enki rozpoczyna się opisem rajskiego spokoju panującego w Dilmun: zwierzęta nie walczą ze sobą, choroby nie atakują ludzi. Brakuje jednak ożywczej wody. Enki, bóg wody, otrzymuje od Utu, boga słońca, wodę niezbędną do uprawy ogrodu. Najświętsze miejsca mezopotamskich świątyń znajdowały się w gajach na szczytach zigguratów.

    Analogii do ogrodu biblijnego doszukiwano się także na terenie Iranu. Znane są  legendy o ogrodzie na wysokiej górze. Rosną  tam czarodziejskie drzewa, a przede wszystkim drzewo życia; obfitość wód zapewnia urodzaj całemu obszarowi. Jednak Eden od ogrodów Mezopotamii i Persji odróżnia jeden zasadniczy rys – motyw drzewa poznani dobra i zła. W jego przypadku posłuszeństwo Bożemu rozkazowi stanowiło warunek nieśmiertelności, konsekwencją nieposłuszeństwa była śmierć.

     Do czasów nowożytnych liczne cywilizację wierzyły w pierwotny raj, gdzie miały panować doskonałość, szczęście, obfitość wszystkiego, brak konfliktów. Ludzie rozumieli się nawzajem i żyli w zgodzie ze zwierzętami. Bez trudu nawiązywali łączność  ze światem bogów. Dlatego w  zbiorowej świadomości rodziła się tęsknota za rajem utraconym i potężne pragnienie, żeby go odzyskać. W religiach indyjskich wiek złoty (rajski) miał powracać okresowo. W judeochrześcijaństwie człowiek może jeszcze ponownie dostąpić bliskości z Bogiem i wyeliminować śmierć.

    Uczniowie, biorący udział w projekcie Młody Asyż, przygotowali konkurs plastyczny pt. „Mój Raj”. Zachęcili uczniów klas I i II gimnazjum do malarskiej wizualizacji swoich wyobrażeń Edenu - miejsca wiecznego szczęścia. Najciekawsze prace zostały zaprezentowane  społeczności szkolnej ZSS w Wielgusie.